Μετά από 3 χρόνια μαζί επιτέλους τα καταφέραμε. Κάναμε το
πρώτο μας κοινό ταξίδι στο εξωτερικό. Μαζέψαμε χρήματα, βρήκαμε χρόνο από την δουλειά, πακετάραμε πουλόβερ, σκουφιά και γάντια και βουρ βρεθήκαμε έτσι ξαφνικά στο Ρότερνταμ.
 |
| Erasmus Bridge - Ρότερνταμ |
Μία πόλη σύγχρονη, με μοντέρνα αρχιτεκτονική, (είχε
καταστραφεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν όλο το κέντρο της πόλης) και ένα
τεράστιο λιμάνι, το 2ο μεγαλύτερο στον κόσμο. Όμως παρότι στο κέντρο
θα δει κανείς φουτουριστικά κτίρια και ουρανοξύστες λίγο πιο δίπλα θα συναντήσει το
υπέροχο πάρκο, τα κανάλια που περνάνε την πόλη, με τις πάπιες που κάνουν τις βόλτες τους αμέριμνες και τα κλασσικά σπίτια από τούβλο
με τα λευκά παράθυρα.
Νοικιάσαμε ποδήλατα, άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος για να
κινηθείς αποτελεσματικά στην πόλη. Εκατοντάδες ποδήλατα παντού....
 |
| τα ποδηλατάκια μας |
 |
| ποδήλατα παντού |
Μεταφέρομαι νοητά πίσω στην Ολλανδία, είχα σημειώσει τότε στο μπλοκ μου: "Απόλυτη χαλάρωση, κάνω
ποδηλατάκι και ο κρύος αέρας μου κρυώνει τα μάγουλα. Περνάμε δίπλα από το
κανάλι, το πάρκο και από σπίτια με
μεγάλα παράθυρα. Κοιτάω μέσα και χαζεύω την απλότητα και τους καθαρούς χώρους
των σπιτιών. Χαζεύω τα πορτατίφ που αφήνουν αναμμένα δίπλα στο παράθυρο και μου
επιτρέπουν με το απαλό τους φως να δω το εσωτερικό του σαλονιού. Αλλά αυτό που
χαζεύω περισσότερο είναι τα ζευγαράκια που κάνουν ποδήλατο δίπλα δίπλα και
κρατάνε τα χέρια τους. Κρίμα που δεν
κατάφερα να φωτογραφίσω κανένα..γιατί ποδηλατούσα κι εγώ."
Φάγαμε τηγανιτές πατάτες με μαγιονέζα, που είναι το top σνακ
της χώρας, κροκέτες, κάτι τεράστιους τηγανιτούς λουκουμάδες που τους βουτάνε
στην ζάχαρη (γιάμι, γιάμι) και ωραία τυράκια. . Ανεβήκαμε στο Euromast και
θαυμάσαμε την πόλη από τα 185 μέτρα. .. είδαμε τα πυροτεχνήματα της
Πρωτοχρονιάς στην Erasmus Bridge
και ζήσαμε μερικές μέρες σαν Ολλανδοί.
 |
| Euromast |
 |
| Θέα από τα 185 μέτρα |
Να μην ξεχάσω τα φαγητά από τα χεράκια του φίλου μας Θανάση
που είναι
chef στο κουκλίστικο εστιατόριο
Smaak στο Ρότερνταμ. Κάθε μπουκιά και
απόλαυση....
 |
| Ο chef Θανάσης ενώ στήνει το το γλυκό μας |
Αυτό που μου έμεινε από αυτό το ταξίδι, εκτός από τις ωραίες
εικόνες, με τις οποίες γέμισε το μυαλό και η φωτογραφική μηχανή, είναι η στάση ζωής
των Ολλανδών. Είναι ήρεμοι, δεν γκρινιάζουν και είναι πολύ θετικοί απέναντι στις καταστάσεις της ζωής. Δεν θα πουν "θέλω να πάω ένα ταξίδι μία μέρα", θα πουν "μια μέρα θα πάω εκεί", με σιγουριά. Μου έδωσαν παράδειγμα και αυτός είναι ένας από τους στόχους για το
2012. Να πάψω να γκρινιάζω για μία κακή μέρα στην δουλειά, για τον καιρό και
για όλα αυτά τα μικροπράγματα που γκρινιάζουμε στην καθημερινότητα μας.
