"Always look on the bright side of life" τραγουδάω ξανά και ξανά για να μην το ξεχάσω σε καμία γωνία της διαδρομής. Σε καμία γωνία όπως αυτές των πάνελ της τηλεόρασης, της διάχυτης γκρίνιας και του φόβου που μας έχει πλημμυρίσει.
Ξυπνάω και κοιμάμαι με έναν κόμπο κάπου μεταξύ λαιμού και στομαχιού. Δεν μπορώ να διακρίνω που ακριβώς βρίσκεται. Κάνω όλες τις δουλειές με αυτόν τον κόμπο κάπου εκεί πίσω. Γελάω, μιλάω, τραγουδάω, περπατάω, διαβάζω, φωτογραφίζω, ξεχνιέμαι και κάποια στιγμή νάτος ξανά ο κόμπος εκεί. Μου θυμίζει τι ζούμε, μου θυμίζει το άγχος που έχω. Θέλεις να κάνεις σχέδια και κάπου μέσα σου λες..μα μπορώ να κάνω σχέδια για ένα μήνα μετά; Κι όμως η ζωή συνεχίζεται λέω μέσα μου. Η ζωή δεν σταματάει ποτέ. Ο κόσμος ζει, ερωτεύεται, παντρεύεται, κάνει οικογένειες, δημιουργεί κάτω από όλες τις συνθήκες! Ακόμα και σε περίοδο πολέμου. (Αυτός είναι ο μονόλογος μου..αυτά επαναλαμβάνω στο μυαλό μου εκεί που ανεβαίνω τα σκαλιά του ΜΕΤΡΟ)
Από την φύση μου αισιόδοξη και επίσης αγχωτική.. οι δύο όψεις ενός εσωτερικού νομίσματος. Μία ζυγαριά που ισορροπεί μετά βίας και που αρκεί ένα "τσικ" για να γύρει δεξιά ή αριστερά.
Για να μην κλείσουμε έτσι..να και μερικές εικόνες από μία Κυριακάτικη βόλτα στο Μουσείο της Ακρόπολης και την γύρω περιοχή. Τραβηγμένες από το κινητό.
 |
| Τέλεια jazz μπάντα στην Ηρ. Αττικού. Ήθελα να κάτσω μέχρι το τέλος... |
