21:30 ακούω Bebe στο Youtube.
Σκέφτομαι να γράψω γιατί χάθηκα αλλά από την άλλη δεν υπάρχει λόγος.
21:30 και είμαι στο γραφείο.
Είναι αυτή η ώρα μετά το 12ωρο σε ένα γραφείο και σε έναν
υπολογιστή για ακόμα μία μέρα που η κούραση σε ξεπερνάει και πλέον απλά σκέφτομαι
πως θα γίνει να σηκωθώ από την θέση μου και θα κάνω όλο αυτό το ταξίδι της επιστροφής.
Χαρτιά απλωμένα, εκκρεμότητες που πάνε από την μία μέρα στην
άλλη και εγώ απλά θέλω να διακτινιστώ στο σπίτι. Η σκέψη της διαδρομής με κάνει
να αναβάλλω την αναχώρηση.
Στην άλλη πλευρά του δρόμου τα φώτα από το απέναντι κτίριο μαρτυρούν
και μία άλλη κοπέλα στο γραφείο της, ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά, ένας καφές δίπλα
της. Κοιταζόμαστε στα μάτια.
Ψέματα, δεν υπάρχει άλλη κοπέλα. Είμαι εγώ που αντικατοπτρίζομαι
στην τζαμαρία. Το ξέρω ότι δεν υπάρχει άλλη κοπέλα εκεί απέναντι αλλά με
παρηγορεί η σκέψη.
Οι μέρες περνάνε γρήγορα, η επαφή μου με τον έξω κόσμο πλέον
είναι αυτό το τζάμι και η ζωή μου δεν είναι βγαλμένη από διαφήμιση της Amita. Δεν τρώω πρωινό με κέικ
και βούτυρα αλλά στην καλύτερη περίπτωση μία μπάρα δημητριακών στο αμάξι, και δεν
κάνω αμέριμνες βόλτες γιατί η μόνη μου διαδρομή είναι γραφείο σπίτι. Όμως εξακολουθώ
να βλέπω την θετική πλευρά της ζωής.
Εξακολουθώ να είμαι πάνω στο δικό μου σύννεφο, όσο μπορώ.
Εξακολουθώ να λέω καλημέρα δυνατά και με χαμόγελο.
Εξακολουθώ να ονειρεύομαι πολύ.
Εξακολουθώ να θέλω να κάνω 300 καινούργια πράγματα που δεν
προλαβαίνω
Εξακολουθώ να έχω τα ρούχα από το καλοκαίρι στις βαλίτσες
Εξακολουθώ να είμαι στο γραφείο και να γράφω αυτό το κείμενο…
Γράφω μονορούφι και δεν ξαναδιαβάζω. Ετοιμάζομαι να πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης γιατί αν δεν το κάνω έτσι μπορεί να μην το πατήσω ποτέ
